ബഷീര്‍ ....

ആകാശംകണ്ട് അന്താളിച്ചു നിന്ന 

ശിശു ആയിരുന്നു ഞാന്‍ പണ്ട് .

ഒരായിരം വര്‍ണ ബലൂണുകള്‍

വീര്‍പ്പിച്ചു ,

ആകാശത്തിലേക്ക് പരത്തി വിട്ടിരുന്നു 

ഞാനും നീയും.

തിങ്ങി തിങ്ങി 

കുഞ്ഞു ബലൂണുകള്‍ 

ശൂന്യതയിലേക്ക് പോകുന്നത് 

കണ്ണ് മിഴിച്ചു നോക്കിനിന്നിരുന്നു 

നമ്മള്‍.

അന്ന്-സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്ക് നിറങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.

നിറങ്ങള്‍ക്ക് അതിരുകലുണ്ടായിരുന്നില്ല.

നിന്റെ കൈ വിരലുകള്‍ ,

എന്റെ കുഞ്ഞു തോളില്‍ വിശ്രമിച്ചിരുന്നു.

നീ തന്ന നാരങ്ങാ മിട്ടായിയുടെ രുചി 

ഈമ്പി കൊണ്ടിരിക്കുമായിരുന്നു...ഞാന്‍ .

എന്റെ ഗീതയും,നിന്റെ ഖുറാനും ഒരുമിച്ചു 

നെഞ്ചോട്‌ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു,

നമ്മള്‍...അന്ന്.

ഇപ്പോള്‍ എന്നില്നിന്നോരുപാടകലെയാണ് നീ .

ബലൂണുകള്‍ ഇല്ലാത്ത ആകാശം കണ്ടു ,

ഇന്നും ഞാന്‍ അമ്പരക്കുന്നു.

മിട്ടായി കൈകള്‍ വളര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.

സയന്യ്ടിന്റെ ഗന്തവുമായി വന്ന നീ 

ഒരു തോക്കിന്‍ മുനയില്‍ എന്നെ ഒതുക്കി നിര്തിക്കലഞ്ഞല്ലോ....!

എന്നാലും എന്റെ പ്രിയ ബഷീര്‍....

നമുക്കിടയില്‍ തലം കെട്ടി നിന്നത്,

വെറുമൊരു

നിലവിളി മാത്രമായിപ്പോയല്ലോ.......!!!!